Krzyże i inne ozdoby z niemieckiego srebra.
Jak stop niklu stał się ulubionym metalem na Wielkich Równinach.
na podstawie artykułów Ephriama D. Dicksona Denise’a Neil-Biniona.
Opracowanie Wacław Miś
Jednym z najbardziej intrygujących materiałów, których artyści z Równin używają do produkcji osobistych akcesoriów, jest niemieckie srebro – materiał o mylącej nazwie, ponieważ ten nieżelazny stop nie zawiera srebra. Zamiast tego jest wykonany z miedzi, niklu i cynku. Jest ono twardsze niż srebro próby 925, a jednocześnie plastyczne i łatwo poddaje się polerowaniu. Biżuteria z niemieckiego srebra była bardzo popularna wśród XIX wiecznych Indian Ameryki Północnej, a obecnie jest kolekcjonowana i noszona przez współczesnych rdzennych Amerykanów, a rdzenni amerykańscy metalowcy wytwarzają również współczesną biżuterię dla ceniącej ją klienteli, która nie jest rdzenna.
Niemieckie srebro zostało wynalezione jako bardziej przystępna cenowo alternatywa dla srebra. Historia tego stopu jest dość pobieżna, jeśli chodzi o dokładne daty i pochodzenie, ale w Chinach stop ten był znany jako paktong, a pod koniec XVII wieku został uszlachetniony w Saksonii w Niemczech.
Według C. Stephana Demetera, metalowcy z Hildburghausen w Niemczech odtworzyli ten stop i został on po raz pierwszy użyty w Wielkiej Brytanii w 1830 roku.
Niemieckie srebro zostało wkrótce wprowadzone do Stanów Zjednoczonych, a metal ten znalazł się w szerokim asortymencie towarów, którymi handlowano z Indianami już w 1832 roku. We wstępie do katalogu wystawy Contemporary Southern Plains Indian Metalwork Rosemary Ellison zauważa, że najwcześniejsze przykłady biżuterii z niemieckiego srebra, które pojawiły się na Równinach, nie zostały wykonane przez indiańskich artystów, ale raczej przez meksykańskich srebrników lub wędrownych rzemieślników niebędących Indianami, którzy tworzyli przedmioty zgodnie z życzeniami plemion z Równin...